‘’De thuiszorg van Antonius gaf mij houvast in een moeilijke tijd’’

Wanneer de diagnose kanker valt, staat het leven plotseling op zijn kop. Behandelingen zoals chemotherapie vragen niet alleen fysiek, maar ook mentaal hun tol. Waar het ziekenhuis van Antonius de plek is voor medische zorg, begint thuis een nieuw hoofdstuk: herstellen, stap voor stap. Voor veel mensen is dat geen eenvoudige weg. De thuiszorg van Antonius speelt in deze fase een onmisbare rol. Met aandacht, deskundigheid en ondersteuning helpt Antonius patiënten weer kracht op te bouwen en vertrouwen te vinden in hun eigen lichaam.

Na een lange en intensieve reis van ziekenhuisopnames, chemo en revalidatie, kwam mevrouw Bos (71) uit Lemmer weer thuis en kreeg zij thuiszorg van Antonius. Wat volgde was het leren leven met de ziekte van Kahler, een vorm van kanker die het beenmerg en de botten aantast. 

Van ziekenhuiszorg en revalidatie naar thuiszorg

Ruim een jaar geleden is mevrouw Bos in het ziekenhuis van Antonius in Sneek opgenomen. ‘’Ik kwam ik in aanmerking voor stamceltransportatie en werd daarvoor naar het UMCG in Groningen vervoerd. Hier kreeg ik chemotherapie. Daarna ben ik op de poli van Antonius in Emmeloord opgenomen voor revalidatie, waar ik opnieuw heb leren lopen.’’

Daarna begon de thuiszorg, geleverd door thuiszorgteam Lemmer van Antonius. ‘’Ze kwamen drie keer per dag en hielpen mij met opstaan, wassen en het aan- en uittrekken van steunkousen. Daarnaast voerden ze medische handelingen uit. En ik kreeg Thuisinfusie door de gespecialiseerde oncologieverpleegkundigen uit het ziekenhuis van Antonius.’’ Elke drie maanden bezoekt mevrouw Bos nog onze oncologiepoli in Sneek voor een botversterkende kuur.

Steun van familie

Ook de familie van mevrouw Bos hielp waar mogelijk. ‘’Ik had intensieve zorg nodig. Voor mijn familie is het een fijn idee dat ik in goede handen ben bij de thuiszorg. Mijn zoon en schoondochter wonen hier in de buurt en ondanks dat ze natuurlijk hun eigen gezin en werk hebben, heeft mijn schoondochter zelfs een tijd voor me gekookt.’’

Hechte band 

Door de regelmatige bezoeken groeide er een hechte band tussen mevrouw Bos en het thuiszorgteam. ‘’Ik heb niets dan lof voor hen’’, vertelt ze. ‘’Je leert elkaar steeds beter kennen en het gaat allang niet meer alleen over ziek zijn. We lachen samen, praten over onze huisdieren, kinderen en van alles en nog wat. Als je ziek bent, is het gewoon fijn om het ook over leuke dingen te hebben. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor hen. Het voelt heel vertrouwd.’’

Betrokken thuiszorgmedewerkers

Maar de thuiszorgmedewerkers van Antonius blijven scherp en soms is de goede band met een cliënt ook levensreddend. ‘’Op een ochtend voelde ik me heel erg slecht. De thuiszorgmedewerker merkte meteen dat er iets mis was, zonder dat ik het had gezegd. Ze nam direct contact op met de huisarts en even later lag ik al in het ziekenhuis in Groningen met een longontsteking. Dat was voor mij levensbedreigend, omdat ik door de stamceltransplantatie zo kwetsbaar was. De thuiszorgmedewerker heeft echt mijn leven gered door zo adequaat te handelen.’’

Beeldbellen met de thuiszorg

Niet alle zorg voor mevrouw Bos vindt plaats bij haar thuis. Zorg op afstand werkt in sommige gevallen ook goed. Zo speelt de technologie een belangrijke rol in de zorg voor mevrouw Bos. ‘’Een tijdje had ik belafspraken met het Beeldzorgteam van Antonius, in plaats van fysieke zorgmomenten’’, vertelt ze. ‘’Dat was in de periode dat ik pleisters kreeg die om de twee dagen moesten worden vervangen. Tijdens het beeldbellen hadden we even contact om te kijken hoe het met me ging. Dat werkte goed én motiveerde me, want als je weet dat er om tien uur iemand belt, dan zorg je toch dat je uit bed bent.’’

Verder herstellen

Nog steeds werkt mevrouw Bos aan haar herstel. ‘’Ik heb drie maanden gerevalideerd bij de fysiotherapeut van Antonius, waar ik onder andere opnieuw heb leren fietsen. Daarnaast zwem ik in een verwarmd bad, samen met andere (ex-)kankerpatiënten. Thuis oefen ik regelmatig op de hometrainer. Via de fysiotherapeut ben ik ook doorgestuurd naar een valpreventieprogramma van de gemeente, waar ik allerlei oefeningen doe die mijn lichaam sterker en stabieler maken.’’

Mevrouw Bos doet nu misschien wel minder dan dat ze vroeger deed op een dag, maar ze vermaakt zich nog altijd goed. ‘’Ik mag graag een boekje lezen in het zonnetje in mijn tuin. En verder ben ik druk met breien. Ik maak op dit moment een blouse en een rok.’’

Afbouwen thuiszorg

Het doel is dat mevrouw Bos uiteindelijk zo zelfstandig mogelijk door het leven kan gaan. Daarom wordt de thuiszorg voor mevrouw Bos langzaam afgebouwd. ‘’Dat gebeurt in goed overleg en als mijn situatie verandert en ik toch weer meer zorg nodig heb, is dat met één telefoontje zo geregeld’’, vertelt mevrouw Bos. ‘’Als ze straks niet meer langskomen, ga ik ze wel erg missen’’, lacht ze. ‘’Ik blijf stap voor stap ontdekken hoever mijn lichaam me nog kan brengen.’’